#341 - Ikarus Zemun IK160P

 

 

Wiosną 1972 produkujące wcześniej tylko samoloty jugosłowiańskie przedsiębiorstwo IKARUS ZEMUN postanowiło rozszerzyć swoją działalność o produkcję autobusów. Do tej pory powstałe w 1923 roku przedsiębiorstwo zajmowało się lotniczą produkcją zbrojeniową. W 1930 rozpoczęto produkcję samolotu myśliwskiego IK-2 

  

Po wojnie produkowano wiele modeli samolotów wojskowych i cywilnych orza szybowce.  IKARUS S49/C

 

Rozpoczęto też produkcję ciężarówek ZMAJ

  

IKARUS ZEMUN IK4 VOLVO

Produkowano też autobusy miejskie na podzespołach VOLVO.

W 1981 roku zawarto umowę z Jelczańskimi Zakładami Samochodowymi. Szukały one pilnie zamienników na krajowym rynku do produkcji licencyjnego autobusu JELCZ PR110, gdyż w przeciwnym wypadku groziły przestoje w produkcji. Szukano ich także w firmie IKARUS ZEMUN. 

Pomimo iż nie znaleziono tam poszukiwanych podzespołów zawarto umowę produkcję w Jelczu autobusów wysokopojemnych służących do obsługi połączeń podmiejskich charakteryzujących się dużymi potokami pasażerskimi. Z tego względu podpisano aneks do polsko-jugosłowiańskiej umowy handlowej na dostawy komponentów do autobusów Ikarus Zemun IK160. 

 

Pojazdy produkowane w Polsce dla odróżnienia zostały oznaczone dodatkową literą P^.

Pierwsze komponenty zostały wysłane do fabryki w Jelczu w grudniu 1982.

Nadwozia i podwozia pojazdów produkowane były w jugosłowiańskiej  fabryce. W Jugosławii również dokonywano montażu polskiego układu napędowego. Fabryka w Jelczu wykonywała w autobusie prace wykończeniowe, polegające na montażu siedzeń (identyczne jak w PR110), poręczy oraz innych elementów wnętrza.

Autobusy te były prezentowane na Międzynarodowych Targach Poznańskich na stoisku Jelczańskich Zakładów Samochodowych w 1987, 1988 i 1989. Partia ostatnich 25 autobusów została wykończona w 1991. Na pojazdy te nie było jednak chętnych. Ostatecznie zostały sprzedane dopiero w 1993.

Razem w kooperacji polsko-jugosłowiańskiej zbudowano około 880 pojazdów tego typu.

Ikarusy Zemun IK160P początkowo były przeznaczone na trasy podmiejskie i lokalne, z czasem jednak obsługiwano nimi połączenia miejskie.

W czasie eksploatacji z powodu braku zapotrzebowania na wozy wielkopojemne oraz  w celu ograniczenia kosztów eksploatacji, wiele egzemplarzy zostało skróconych, pozbawionych doczepy. 

 

W lipcu 2011 jeden z ostatnich egzemplarzy eksploatowanych liniowo w PKS-ie (PKS Przasnysz), został pozyskany dla zachowania jako pojazd historyczny przez Klub Miłośników Komunikacji Miejskiej w Warszawie. Egzemplarz ten na początku eksploatacji, pod koniec lat 80. ubiegłego wieku, obsługiwał kursy pośpieszne pomiędzy Przasnyszem a Warszawą. Ponadto autobusy tego typu widywane były często w Warszawie za sprawą PKS Grójec. Dość dużą ilość tych autobusów była eksploatowana przez PKS Łódź i MPK Poznań.

Bazowa wersja, IK160, eksploatowana była poza Jugosławią także w Rumunii i Turcji.

 

W prywatnym muzeum Artura Lemańskiego w miejscowości Paterek koło Bydgoszczy znajdują się dwa egzemplarze – jeden to kompletny IK160P,  a drugi to tzw. „obrzyn”, czyli autobus skrócony do solowej wersji dwudrzwiowej.Jeden egzemplarz znajduje się w Warszawie w kolekcji Klubu Miłośników Komunikacji Miejskiej.

 

Autobus był napędzany polskim WS Mielec SW 680/56/4 o pojemności skokowej 11,1 dm³ generującym moc maksymalną 185 KM (136 kW) i moment obrotowy 710 Nm. Umiejscowiony był on pod podłogą pomiędzy pierwszą a drugą osią (w członie przednim).  Napęd przenosiła, również wyprodukowana w Polsce, skrzynia biegów S6-90z FSP Polmo Tczew.

Autobus wyposażono w osie produkowane przez węgierską RABA: oś przednia – RABA-IKARUS V039.32.140, środkowa – RABA 018.15-3300 oraz tylna – RABA-IKARUS V140.32.100. Na wszystkich osiach zastosowano. Autobus wyposażono w dwa systemy hamulcowe; roboczy z regulowaną siłą hamowania oraz postojowy. Rozstaw pomiędzy osiami pierwszą i drugą oraz drugą i trzecią wynosił odpowiednio 5250 mm oraz 6100 mm. Autobus miał ogumienie 11 R20.

Pudło nadwozia było wykonane w technologii typowej dla autobusów. Rama miała konstrukcję kratownicowo-podłużnicową. W odróżnieniu od jugosłowiańskiego oryginału dokonano kilku nieznacznych zmian. Część rozwiązań zostało później wykorzystanych w konstrukcji pudła do Jelcza M11^.

Autobus wyposażony był w drzwi w układzie 2-2-0-2. Drzwi były dwuskrzydłowe, otwierane do wewnątrz.

IKARUS Zemun produkowane w Polsce wyposażone były w siedzenia identyczne jak w polskich Berlietach i Jelczach montowanych w Jelczu w tamtym okresie. Autobus oferował 47 miejsc siedzących oraz 98 stojących (łącznie 145). Siedzenia były typu miękkiego, pokryte skóropodobnym tworzywem, a w środku wyściełane gąbką .

W autobusach Ikarus-Zemun IK160P w przeciwieństwie do IK160 zostały założone przednie światła pochodzące z Jelcza PR110.

JEŚLI POSZUKUJECIE INFORMACJI O KONKRETNYM MODELU SAMOCHODU ZAPRASZAM DO BIBLIOTEKI MĘSKIEGO BIGOSU. SĄ TAM LINKI DO WSZYSTKICH OPUBLIKOWANYCH FELIETONÓW A TAKŻE INFO O PLANOWANYCH W NAJBLIŻSZEJ PRZYSZŁOŚCI. JEŚLI NIE ZNALEŹLIŚCIE INTERESUJĄCEGO WAS MODELU TO PROSZĘ NAPISZCIE DO MNIE A JA POSTARAM SIĘ SPEŁNIĆ WASZE ŻYCZENIE. W BIBLIOTECE ZNAJDZIECIE TEŻ LINKI O TEMATYCE INNEJ NIŻ MOTORYZACJA. ZDROWIE, PODRÓŻE, DOBRA KUCHNIA TO TYLKO KILKA Z NICH. ZAPRASZAM

https://meskibigos.blogspot.com/2022/05/biblioteka-meskiego-bigosu.html