#047 - POMORSKIE WĘDRÓWKI - ŁOBEZ / LABES - ŻYCIE TROCHĘ NA UBOCZU 53°38′21″N 15°37′17″E

 

 

 

 Nastały paskudne czasy. Pandemia, korona. Różnie na to mówimy na tą zarazę. Coraz trudniej jest spędzić wolny czas w bezpieczny sposób a tu idzie wiosna a po niej lato. Warto powoli szykować się do majówki i do wakacji. Wielu/wiele z nas boi się tłumu. To zrozumiałe. Zdrowie i życie to przecież najcenniejsze co mamy. Do tego, nie dość że musimy się o siebie troszczyć to dodatkowo liczyć się musimy z aparatem represyjnym państwa. Pomyślałem więc że warto Wam zaproponować kilka interesujących szlaków turystycznych. Można tam pojechać i spędzić weekend albo urządzić sobie turystyczny rajd. Przemieszczając się od jednej miejscowości do drugiej zobaczycie miejsca do których pewnie nigdy byście nie zawędrowali/ły. Będą one szczególnie atrakcyjne dla zmotoryzowanych i tych którzy/które nie boją się nocować na łonie natury (namiot) ewentualnie korzystać z Agroturystyki. Wiadomo że najbardziej usatysfakcjonowani będą właściciele kamperów i przyczep kempingowych. Pamiętajmy też że jeżdżąc po Polsce, korzystając z agroturystyki, pól namiotowych, biwaków, małej gastronomii pomagamy przetrwać zarazę polskim przedsiębiorcom i polskim rolnikom. Bądźmy ze sobą solidarni i choćby w ten sposób pomagajmy sobie. Musimy to robić sami bo tzw. rząd nam nie pomoże. Będę Wam co tydzień prezentował 2-3 miejsca gdzie warto pojechać. Spróbuję Was zainteresować. Wrzucę kilka zdjęć byście poczuli chęć pojechania tam, byście poczuli przedsmak przygody która być może tam na Was czeka. Kolejność postów nie będzie miała żadnego znaczenia. Gdzie, kiedy i w jakiej kolejności się udacie? To pozostawiam Waszej inicjatywie. 

 

Małe zachodniopomorskie miasteczko. Liczy sobie około 10000 mieszkańców a prawa miejskie ma już od 1275 roku. Jest więc grodem bardzo starym i szacownym. Łatwo tu dojedziemy. Krzyżują się tu trzy drogi wojewódzkie: 147, 148 i 151. Odległość do Morza Bałtyckiego wynosi stąd około 70 km, do stolicy województwa  Szczecina jest stąd zaś 90 km. Może nie jest super atrakcyjne turystycznie miejsce, lecz myślę że warto zatrzymać się tam choćby na jeden dzień. Pospacerować uliczkami Łobza, coś zjeść, odpocząć a następnie ruszyć dalej. Ot taka przerwa w podróży.

Trochę historii

W średniowieczu powstał na prawym brzegu Regi gród obronny Pomorzan, a przy nim podgrodzie. Pełniło wobec grodu funkcje logistyczne a skupiała się w nim ludność rzemieślniczo-handlowa. W roku 1114 pojawiła się wzmianka o Łobzie, gdzie wymieniony został w dokumencie Bork z Łobza.

Z woli rodu Borcke Łobez (Labes) uzyskał prawa miejskie w roku 1275. Łobez był jednym z pierwszych pomorskich grodów  które jako pierwsze na Pomorzu Zachodnim otrzymały prawa miejskie, w 1348 zaś dostał potwierdzenie swoich praw miejskich według prawa lubeckiego. W XIV wieku występuje już burmistrz i rada miejska. Wtedy też Łobez otoczono murami, które przetrwały do XVIII wieku. W 1460 uzyskał własne sądownictwo. Borkowie wznieśli też w Łobzie zamek, który przetrwał do XVIII wieku. W roku 1295 przy podziale Pomorza obszary nad Regą z Łobzem przypadły wołogoskiej linii książąt pomorskich. W 1648 miasto weszło w skład Brandenburgii, a od 1701 w skład Królestwa Prus, które od 1871 weszło w skład Cesarstwa Niemieckiego.

Decyzją władz Królestwa Prus w Świętoborcu w roku 1876 powstaje Pomorska Stadnina Koni w Łobzie (Pommersches Landgestüt Labes), której założycielem i pierwszym dyrektorem zostaje Julius von Schlütter  koniuszy barona Ferdinanda von Münchhausena 

z dniem 10.04.1876). Zasadniczym zadaniem stadniny było uszlachetnianie koni hodowanych na Pomorzu, gdzie już w roku 1887 roku stado liczyło 200 ogierów, przeważnie półkrwi arabskie.

Nocą 2 marca 1945 koniuszy Johannes Althaus ze stadem około 350 koni i źrebiąt (w tym koni pełnej krwi) ruszył na zachód, aby w ten sposób uratować przed Sowietami łobeskie konie. W Konarzewie k. Nowogardu zostają zatrzymani przez Rosjan, tam postrzelony Althaus zmarł 3 marca 1945. Łobeskie konie zostały zagarnięte przez Rosjan i razem z młodymi chłopcami (Niemcami) pilnującymi stada oraz 17 zatrzymanymi w międzyczasie Francuzami (jeńcy z obozów pracy) wywiezione na Krym i w góry Kaukazu. Tylko niewielka część hodowli zachowała się w Łobzie.

 

 W 1945 r. miasto zostało w 68 % zniszczone. Łobez został zajęty 3 marca 1945 r. po ostrzale artyleryjskim z Suliszewic i nocnych walkach z fanatykami z Hitlerjugend  przez żołnierzy Armii Czerwonej z 1 Gwardyjskiej Armii Pancernej 1 Frontu Białoruskiego, 44 Gwardyjskiej Brygady Pancernej, pod dowódcwem: płk Iosifa Gusakowskiego (1904–1995), później generał, dwukrotny „Bohater Związku Radzieckiego”), 108 Gwardyjski Pułk Czołgów Ciężkich i oddział łobeskich partyzantów, Polaków i (prawdopodobnie) osób innej narodowości (Rosjan, Francuzów, Włochów i Serbów), którzy zbiegli z okolicznych obozów jenieckich lub miejsc pracy przymusowej (w powiecie obozy jenieckie liczyły łącznie od 2849 do 3476 osób, a łącznie z robotnikami przymusowymi wykorzystywano w powiecie 5–6 tys. osób różnej narodowości, a w Łobzie istniały w czasie wojny dwa obozy pracy). Następnie do Łobza weszli żołnierze polscy z 43 Pułku Artylerii Lekkiej (dowódca: mjr Ilia Sadowski) (6 Brygada Artylerii Lekkiej), którzy stoczyli potyczkę 6 marca 1945  z oddziałami X Korpusu SS (dowódca: gen. lt. Günther Krappe 1893–1981) w sile 20 czołgów i ok. 500 żołnierzy. Straty niemieckie to ok. 200 żołnierzy (zabitych lub rannych), a pozostali poddali się, a straty polskie to kilku poległych oficerów m.in. porucznik Aleksander Segal – zastępca dowódcy ds. polityczno-wychowawczych 6 Brygady Artylerii Lekkiej, porucznik Jan Córuś, kapitan Michał Pisariew, podporucznik Fedor Dołganin, podporucznik Maśnikow i podporucznik Mieczysław Niewidziajło (jego ojciec Franciszek Niewidziajło dokonał symbolicznego aktu zaślubin Polski z morzem w Kołobrzegu)  którzy zginęli w walce wręcz i kilku poległych żołnierzy (kanonier Kowalski i inni). 

 

 

 

W następstwie II wojny światowej Łobez włączony został do Polski a ludność niemiecką, która pozostała w mieście i okolicy wysiedlono do Niemiec. Łobez i ziemia łobeska została stopniowo zasiedlona przez żołnierzy i jeńców wojennych LWP, WP i Armii Andersa), robotników przymusowych, repatriantów, sybiraków itp.

W części miasta Świętoborzec działało Państwowe Gospodarstwo Rolne – Państwowe Stado Ogierów Łobez, gdzie więcej o osiągnięciach sportowych (jeździectwo i powożenie) miejscowych sportowców można przeczytać w książce Zdzisława Bogdanowicza Historia sportu łobeskiego. W 2009 majątek tego gospodarstwa przejęła firma SBS Stado Ogierów Łobez spółka z o.o. i klub jeździecki LKS „Hubal”. 

 

 

                                                              Okoliczne lasy i jeziora to raj dla grzybiarzy i wędkarzy. Miłośnicy wędrówek pieszych, kajakowych i rowerowych znajdą tu kilka ciekawych szlaków turystycznych.

 

 Jeśli podoba Wam się tematyka moich blogów (after the reset) i (MĘSKI BIGOS) , i uważacie moje teksty za interesujące to proszę o polubienie, lajkujcie i dopiszcie się do listy obserwujących. Z góry dziękuję i pozdrawiam.

 UWAGA : Wszystkie posty o turystyce mojego autorstwa ukazują się wcześniej na moim drugim blogu
Jeśli więc chcecie wcześniej się z nimi zapoznać to zapraszam na https://afterthereset.blogspot.com/