#389 - RENAULT DAUPHINE / Popularność w socjalizmie

 

Czy można było mówić że w krajach socjalistycznych jakiś samochód był popularny? Tu przecież kupowało się to co było dostępne. Były co prawda takie momenty że lokalnie produkowane wyroby samochodopodobne zalegały magazyny i nie było na nie chętnych. Tak było np. z FSO Syrena którymi zastawione były składy. Żeby uporać się z tym kłopotem władze wymyśliły tzw. Książeczki Samochodowe. Oszczędni Polacy mogli sobie tam, co miesiąc, wpłacać określoną kwotę w złotych. Co miesiąc odbywało się losowanie premii w postaci Syreny. Ten kto trafił taki szczęśliwy los, odbierał wygrany samochód i dalej płacił sobie wkład na książeczce aż do osiągnięcia pełnej ceny tego pojazdu. Później nadeszła era Polskich Fiatów i niestety były one też trudno dostępne. No dobrze - a co z pojazdami z tzw. zachodu? Jeśli w odniesieniu do zachodnich aut w PRL w ogóle można użyć określenia "popularny", to Renault Dauphine było właśnie jednym z takich, popularnych, kapitalistycznych samochodów w socjalistycznej Polsce. Podobnie było też z Simką Aronde czy Hillmanem Imp.  

 

Spójrzmy tu na polską prasę i archiwalne zdjęcia z lat 60. Jeśli już pojawia się na nich auto z Zachodu, to często jest nim właśnie ten francuski samochód z umieszczonym z tyłu silnikiem o pojemności 845 cm sześc. W podstawowej wersji te silniczek rozwijał "aż" 27 KM.

 

Renault Dauphine - Muzeum Starych Samochodów Mścice k/Koszalina

Renault Dauphine można było wyposażyć w semipneumatyczne zawieszenie Aerostable. Na początku lat 60. ten samochód wytwarzała na licencji nawet Alfa Romeo. W USA był dostępny z napędem elektrycznym. Dauphine był hitem, a jego 12-letnia produkcja zamknęła się liczbą 2,12 mln aut.

 Henney Kilowatt made in USA

  

Jeżeli podobają się Wam moje felietony i czekacie na następne to zawsze możecie postawić mi kawę.   

buycoffee.to/meskibigos

 

Produkcja Dauphine ruszyła w 1956 roku, samochód miał zastąpić starzejący się model 4CV, który zdążył już odnieść sukces marketingowy. 

 

 

Jednocześnie samochód był projektowany z myślą o eksporcie na rynek amerykański. Był to 4-drzwiowy sedan, cięższy i dłuższy o 300 mm od 4CV. Do napędu użyto tego samego silnika, powiększono jego pojemność z 760 cm³ do 845 cm³, a w efekcie moc wzrosła z 19  do 32 KM. Silnik z tyłu, napędzał koła tylne. 

 

Przez cały okres produkcji powstały dwie limitowane edycje Dauphine. Opracowano też wersję z silnikiem wzmocnionym do 37 KM (27,2 kW), którą sprzedawano pod nazwą Dauphine Gordini. Pod koniec produkcji sprzedawana była także wersja 1093, wyposażona w silnik wzmocniony do 55 KM (41 kW). Wprowadzono w niej także szereg modyfikacji, które pozwalały na osiągnięcie prędkości maksymalnej równej 130 km/h. 

 

W 1966 zarząd Renault stwierdził, że pierwszy milion egzemplarzy Dauphine został wyprodukowany szybciej, niż w przypadku jakiegokolwiek modelu wcześniej, zajęło to cztery lata. Łącznie powstało 2 150 738 egzemplarzy.  Poza Francją samochód ten produkowano w Argentynie jako IKO, Brazylii, Meksyku, Izrelu jako Kaiser, Japonii jako Hino, Hiszpanii, Australii, Włoszech jako Alfa Romeo, Algierii i Belgii. Prawdziwe auto światowe. 

 

Podczas testów prasowych budżetowych samochodów w USA w 1957 roku określono go jako „doskonały samochód do jazdy, czy na autostradzie, czy w ruchu miejskim”,. Wśród zalet wymieniono też że jest cichy i bardzo ekonomiczny oraz ma doskonałą widoczność. W 1958 roku był najlepiej sprzedającym się czterodrzwiowym zagranicznym samochodem w USA. Kosztował wówczas 1645 dolarów, będąc tańszym od samochodów amerykańskich. 

 

   

\ 

 Wśród zalet samochodu wymieniano wówczas wyjątkowo dobrą ekonomikę oraz manewrowość, z średnicą skrętu 9,5 m  Oba parametry były lepsze od VW Garbusa, za którym Renault zajmował drugie miejsce pod względem popularności samochodów importowanych. Czas przyspieszenia do 80 km/h wynosił 21 sekund i był porównywalny z większością samochodów importowanych. Niewielki bagażnik był porównywalny z bagażnikiem VW.

 

  

Samochody były sprzedawane przez państwowy Motozbyt. Pod koniec lat 60. Renault Dauphine kosztowało 105 tys. złotych. Dla porównania najtańszy na polskim rynku AWZ P 70 kosztował 65 tys. złotych, zaś Warszawa - 120 tys. złotych. Samochody te rozliczano w barterze za węgiel oraz za wyroby przemysłowe i surowce.

Na początku lat 60. Renault eksportowało do Polski już kilkaset samochodów rocznie. Wprawdzie nie było jeszcze zorganizowanego serwisu, jednak oryginalne części zamienne były dostępne w katowickim Motozbycie przy ul. Francuskiej 32. W lipcu 1961 roku na łamach tygodnika Motor opublikowano unikalną reklamę Renault. Czytamy w niej: Ponad 1 800 000 wozów Dauphine mknie po szosach 98 krajów. W tym czasie żaden z zachodnich producentów nie zdobył się na reklamowanie samochodów w PRL. Renault było więc pionierem także w dziedzinie reklamy w powojennej Polsce.

 

 

W kwietniu 1962 roku ten sam tytuł zamieścił na okładce zdjęcie zmysłowej gwiazdy kina, Brigitte Bardot, pozującej przy kabriolecie Renault Floride. Fotografie z tej samej sesji w okolicach St. Tropez już wcześniej trafiły na okładkę francuskiego magazynu Elle. Były to działania bez precedensu w dziejach PRL. Przynosiły one skutek w postaci wzrostu zainteresowania Renault, które tysiące młodych ludzi uznało za modną markę.

Na ulicach Warszawy, Łodzi czy Gdańska podziw wzbudzały sprytne i żwawe  Dauphine oraz większe Fregate. 

 

Z prywatnego importu pochodziły nieliczne jeszcze Renault 4.

 

 

Choć polski klimat różnił się zbyt od aury Lazurowego Wybrzeża, pojawiły się nawet pojedyncze egzemplarze Renault Floride. 

 

  W 1963 roku ceny używanych Renault 4 CV wahały się w granicach 30-50 tys. złotych, zaś fabrycznie nowy egzemplarz R8 kosztował 145-150 tys. złotych. Średnia pensja wynosiła wówczas ok. 1700 złotych. W 1963 roku pojawiły się w naszym kraju pierwsze egzemplarze Renault 8,

a rok później Bank Pekao rozpoczął import do Polski Renault 10. 

 

Najbardziej wymagający kierowcy mogli nabyć wygodne i szybkie Renault 16 . Ten model był na samym szczycie w gamie modelowej Renault.

Na tej fali popularności nawet stare przedwojenne modele Juvaquarte i Primaquarte zyskiwały amatorów. Dostępność w kraju oryginalnych części zamiennych oczywiście bardzo temu sprzyjała. 

 

Juvaquarte

 Primaquarte

JEŚLI POSZUKUJECIE INFORMACJI O KONKRETNYM MODELU SAMOCHODU ZAPRASZAM DO BIBLIOTEKI MĘSKIEGO BIGOSU. SĄ TAM LINKI DO WSZYSTKICH OPUBLIKOWANYCH FELIETONÓW A TAKŻE INFO O PLANOWANYCH W NAJBLIŻSZEJ PRZYSZŁOŚCI. JEŚLI NIE ZNALEŹLIŚCIE INTERESUJĄCEGO WAS MODELU TO PROSZĘ NAPISZCIE DO MNIE A JA POSTARAM SIĘ SPEŁNIĆ WASZE ŻYCZENIE. W BIBLIOTECE ZNAJDZIECIE TEŻ LINKI O TEMATYCE INNEJ NIŻ MOTORYZACJA. ZDROWIE, PODRÓŻE, DOBRA KUCHNIA TO TYLKO KILKA Z NICH. ZAPRASZAM

https://meskibigos.blogspot.com/2022/05/biblioteka-meskiego-bigosu.html 

 

 

 Jęśli podobał się Wam ten felieton to zapraszam Was obserwacji Męskiego Bigosu, śledzenia go na Instagramie, Twitterze, Facebooku.  Będzie mi bardzo miło gościć Was w gronie znajomych i obserwujących. Proszę też o udostępnianie moich felietonów swoim znajomym i przyjaciołom.

 

BIBLIOGRAFIA

• https://www.auto-swiat.pl/wiadomosci/aktualnosci/105-lat-renault-w-polsce-cz4-1945-1970/95xt73s
•  https://fr.wikipedia.org/wiki/Renault_Dauphine 
• https://pl.wikipedia.org/wiki/Renault_Dauphine