#387 - GAZ 13 MEWA / ГАЗ-13 «Чайка»

 16 stycznia 1959 r. W Gorky w zakładach GAZ została zmontowana pierwsza partia 7-osobowych samochodów osobowych klasy wyższej „Mewa” (GAZ-13). Był to rodzaj prezentu od krajowych producentów samochodów, który zbiegł się w czasie z otwarciem XXI Zjazdu KPZR.

 

No i wreszcie nadszedł czas na samochód który większość z Was, moi przyjaciele, widziała tylko na zdjęciach, filmach bądź na pokazach i w muzeach. Niewielu jest takich którzy mieli przyjemność przejechać się tym autem a jeszcze mniejsza jest grupa tych którzy zasiadali za kierownicą tego sowieckiego V8. Mowa oczywiście o Mewie. Tak, tak. Właśnie Mewie, bo nazwa tego samochodu to GAZ 13 Mewa.    «Чайка» po rosyjsku to właśnie Mewa i nie ma nic wspólnego z miłym ptakiem który po polsku nazywa się Czajka.

  Zresztą na całym świecie nazwa tego samochodu jest tłumaczona na rodzime języki z rosyjskiego właśnie jako Mewa i nie widzę żadnego powodu dla którego mielibyśmy postępować inaczej. Gwoli ścisłości po rosyjsku ptak znany u nas jako Czajka nazywa się «Чибис» czyt. Czibis. Pomimo tego że nazwa tego modelu w Polsce w potocznym języku funkcjonuje jako Czajka, ja będę używał nazwy poprawnej choćby ze względu na czytelników spoza Polski którzy czytają moje felietony po przetłumaczeniu z polskiego na swój język ojczysty. Tak więc Mewa a nie Czajka.

 

 Od 1949 roku w zakładach GAZ w Gorki wyjeżdżały luksusowe radzieckie samochody ZIM które komunistycznym zwyczajem, po śmierci Stalina, przemianowano na GAZ 12. Pisałem o nim już w felietonie AUTO STORY - ZIM 12 / GAZ 12 - SOWIECKI CADILLAC https://meskibigos.blogspot.com/2022/08/auto-story-zim-12-gaz-12-sowiecki.html Wspominałem też w felietonie "Każdy dyktator kocha parady" https://meskibigos.blogspot.com/2021/06/kazdy-dyktator-kocha-parady-jeder.html

Nie będę się więc o nim rozwodził. Jeśli ktoś z Was o nim nie czytał to zapraszam - linki u góry.

Dekada lat 50-tych do roku 1960 w świecie designu motoryzacyjnego to okres ciągłych prób, eksperymentów i poszukiwań nowych rozwiązań stylistycznych, form, nowych materiałów i technologii. Wprowadzanie ciągłych nowości technologicznych i stylistycznych przyczyniło się do szybkiego starzenia się samochodów wprowadzanych do produkcji seryjnej w tych latach. Taki los spotkał też samochód klasy lux jakim był ZIM-12 (1949-1960). Pragnę tu zaznaczyć że ZIM był ostatnim radzieckim samochodem tej klasy dostępnym dla każdego obywatela tego dziwnego kraju - przynajmniej w teorii. Można go było kupić w salonie za pieniądze. Był nawet eksportowany za granicę ZSRR. Często był wykorzystywany jako taxi np. w Finlandii. Żaden luksusowy następca ZIM-a już nie był dostępny w wolnej sprzedaży.  Konstruktorzy z GAZ-a dostrzegali ten problem. Samochód bardzo szybko się starzał.  

 

Już po kilku latach seryjnej produkcji, do połowy dekady, ZIM wyglądał zbyt archaicznie na tle zagranicznych „kolegów”. Zastosowane w nim wówczas rozwiązania techniczne również szybko się zdezaktualizowały. Dlatego w tamtych latach, na tle trwającej odnowy linii modelowych w GAZ i innych radzieckich fabrykach samochodów, produkujących samochody osobowe - ZIł, MZMA (Moskwicz) - pojawiło się pytanie o zastąpienie ZIM-a innym, bardziej nowoczesnym zewnętrznie i technicznie samochodem.

 

Najpierw pomyślano o modernizacji ZIM. Już w 1955 roku na jego bazie powstał prototyp GAZ-12V.  Nosił już nazwę „Mewa” i miał ozdobny detal na osłonie chłodnicy w postaci sylwetki tego ptaka. Znane są co najmniej dwa okazy różniące się szczegółami literami „V” i „G”. Zmiany zewnętrzne miały głównie charakter kosmetyczny - bardziej eleganckie obudowy reflektorów, pomalowane z zewnątrz na kolor nadwozia, nowa osłona chłodnicy w szachownicę, jednoczęściowa przednia szyba, inne zaślepki i listwy na ścianie bocznej, „rozciągnięte” tylne błotniki itp. 

 

Wraz z tym, według doniesień prasowych z tamtych lat, miał zwiększoną moc silnika, silnik v8, poprawiony układ hamulcowy i zainstalowaną automatyczną skrzynię biegów, jak na  GAZ M21 Wołga. Jednak czas mijał i wkrótce stało się jasne, że styl samochodu jest beznadziejnie przestarzały i nie można go BYŁO modernizować poprzez zmianę stylizacji. Dlatego prace nad nowym samochodem rozpoczęto od zera. 

 

Duży kreatywny zespół projektantów, inżynierów, projektantów i testerów zakładu pracował nad stworzeniem „Mewy” (pod symbolem ZIM-2): V. S. Solovyov, N. A. Yushmanov, G. A. Ponomarev, V. V. Gnetnev, P. E. Syrkin, O. I. Pelyushenko , M. Mokeev, B. Grekov, a także L. D. Kalmanson, B. S. Pospelov, B. B. Lebedev, L. E. Duarte i inni.

    

Jedną z wersji roboczych projektu samochodu ZIM-2 jest pierwsze badanie wyglądu przyszłej Czajki. Borys Borysowicz Lebiediew, 1956.

 

Początkowo istniały dwie opcje nazwy projektu – „Mewa” i „Strzała”, ostatecznie wybrano pierwszą. Według legendy jeden z projektantów zapytany, dlaczego Chaika wygrał, odpowiedział: „Wyobraź sobie Wołgę. Kto nad tym lata?  Tak jest u nas: „Wołga”, a nad nią – „Mewa”.

 Należy zauważyć, że w tych samych latach w moskiewskim zakładzie ZIŁ opracowano i przygotowano do produkcji nowy samochód wysokiej klasy - ZIL-111.  

ZIL 111

Pierwsze prototypy noszące nazwę „Moskwa” (projektant – Walentin Rostkow, główny projektant – A.N. Ostrovtsev) zostały zbudowane jeszcze w połowie lat pięćdziesiątych i nawet w tym czasie miały konserwatywny i raczej niewyraźny wygląd, sprowadzający się głównie do kompilacji elementów konstrukcyjnych różne przestarzałe amerykańskie samochody klasy średniej i wyższej z pierwszej połowy lat pięćdziesiątych, głównie Cadillac, Packard i Buick. Były nawet bardzo podobne do ZIM-a.  Istniał nawet polityczny projekt ujednolicenia konstrukcji mobu samochodów i produkcji w obu zakładach pod różnymi markami. ZIŁ-y miały być bardziej luksusowe.

 

Zdając sobie z tego sprawę, kierownictwo zakładu ogłosiło otwarty konkurs (w tamtym czasie było to możliwe w ZSRR), w którym wygrał projektant GAZ Lew Jeremiejew, którego zespół wcześniej pracował nad wyglądem ZIM, a jednocześnie nad Wołgą M21 i projektem przyszłej Mewy. 

 Zaproponowali oni projekt nowoczesnego wizualnie, oryginalnego i dynamicznego samochodu, stworzonego pod wyraźnym wpływem najnowszych modeli amerykańskich, takich jak sedan Packard Patrician i kabriolet Packard Caribbean (1956), które zostały zakupione przez USA do badań. Nie można z całą pewnością stwierdzić, czy Jeremiejew wykorzystał dostępne już wówczas rozwiązania dotyczące przyszłej Czajki w pracach nad projektem ZIŁ-a, czy odwrotnie. Jego projekt powstał pod wpływem wyglądu amerykańskich samochodów wyższej klasy. Tak czy inaczej, motywy stylistyczne obu samochodów w ich ostatecznych wersjach wyraźnie odbijały się echem w stylistyce Mewy jak i ZIŁ-a 111. Jednak droga do pojawienia się „Mewy” była żmudna. Na przykład na niektórych zachowanych szkicach poszukiwawczych nie ma charakterystycznych przyłbic nad reflektorami, zamiast których zastosowano zwykłe okrągłe ozdobne pierścienie, takie jak w Wołdze. Jedno z zachowanych zdjęć przedstawia wczesną, wielkoformatową makietę, która ma przód prawie identyczny jak seryjny ZIL-111, ale bardziej zaokrąglony. W radzieckich filmach „Mewa” wielokrotnie „grała rolę” ZIL-111. Z reguły na to podobieństwo publiczność nie zauważyła zamiany.

 

W 1956 roku zbudowano pierwsze działające prototypy, których wygląd, będąc już bliższy przyszłemu samochodowi produkcyjnemu, wciąż znacznie różnił się szczegółami. Zupełnie nowy silnik, V8, został zaprojektowany dla nowego samochodu, zamiast rzędowej „szóstki”, która była w ZIM. Miał w szczególności dość postępową konstrukcję jak na standardy tamtych lat - blok cylindrów, głowice, kolektor dolotowy i tłoki wykonano ze stopu aluminium - najrzadsze rozwiązanie techniczne tamtych czasów (w Ameryce pierwsze silniki aluminiowe pojawiły się w na początku lat sześćdziesiątych, ale nie były wówczas szeroko rozpowszechniane). Silnik ten był testowany w samochodzie GAZ 12G. Następnie zmodyfikowane wersje silnika GAZ-13 zastosowano również w BRDM-2, a zmniejszone silniki z rodziny ZMZ-53 zastosowano w samochodach ciężarowych o średniej ładowności (GAZ-53, GAZ-3307) i autobusach o małej pojemności ( PAZ-672 i PAZ-3205), a modyfikacje ZMZ-523/524 trwały do ​​końca 2021 roku (łącznie wyprodukowano ponad 6,5 mln sztuk).

Jeżeli podobają się Wam moje felietony i czekacie na następne to zawsze możecie postawić mi kawę.   

buycoffee.to/meskibigos

 

Połączono z nim w pełni automatyczną hydromechaniczną skrzynię biegów, na wzór wchodzącej do produkcji w tym samym czasie skrzyni biegów Wołga GAZ-21, co znacznie ułatwiło jazdę w porównaniu z poprzednim modelem.  

  

Oprócz zmodyfikowanego przełożenia przekładni hydrokinetycznej i przełożeń części planetarnej, skrzynia biegów Mewa różniła się również mechanizmem sterującym: wybór zakresu pracy przekładni dokonywany był za pomocą przycisku wybieraka umieszczonego po lewej stronie przyrządu płyta. Miał cztery przyciski: H - neutralny; D - ruch; T – hamowanie (prędkość do 36 km/h – pierwszy bieg, wyższy – drugi; niezalecane przy jeździe z prędkością większą niż 60-70 km/h, analog trybu L we współczesnych automatycznych skrzyniach biegów); ZX - rewers.  

 

Ponadto, w przeciwieństwie do ZIM, który miał nadwozie samonośne, projektanci Mewy zdecydowali się na zastosowanie oddzielnej ramy w kształcie litery X, lżejszej niż tradycyjna i bardzo oryginalnej jak na tamte czasy. Karoserię przymocowano do niej w 16 punktach za pomocą gumowych podkładek antywibracyjnych.

   

W samochodzie z taką ramą nadwozie jest zasadniczo półsamonośne - jego elementy,  takie jak progi, biorą również udział w odbiorze obciążeń wraz z samą ramą, dzięki czemu uzyskuje się znaczne odciążenie konstrukcyjne.  

„Mewa” była większa i cięższa od ZIM-a, więc zastosowanie nadwozia samonośnego było w tym przypadku nieracjonalne. Ponadto praktyka długotrwałej eksploatacji GAZ-12 wykazała występowanie pewnych problemów właśnie ze sztywnością nadwozia. Zastosowanie konstrukcji ramowej pozwoliło utrzymać masę nowego modelu praktycznie na poziomie GAZ-12, pomimo wzrostu wymiarów, przy jednoczesnym znacznym zwiększeniu sztywności skrętnej i wytrzymałości nadwozia. Po raz pierwszy w produktach GAZ zastosowano czterokomorowy gaźnik, wspomaganie kierownicy, podciśnieniowe wspomaganie hamulców, elektryczne szyby, radio z automatycznym wyszukiwaniem i antenę elektryczną.

 

Jeśli chodzi o konstrukcję „Mewy”, wbrew często spotykanym twierdzeniom, nie wykazywała ona bezpośredniego podobieństwa do konkretnego zagranicznego modelu samochodu (w tym modeli Packarda itp.), i to nie tylko ze względu na zupełnie inne proporcje. Jeśli mówimy o stylistycznych cechach analogicznych z innymi samochodami, to podobne daszki nad reflektorami były używane nie tylko w samochodach Packard z lat modelowych 1955 i 1956, ale także w niektórych latach w Lincoln (1956), Mercury (1955-1956), Plymouth (1955-1956). Były też używane w projektach innych marek, jak np.  samochód koncepcyjny Ford X-100, wprowadzony w 1953 roku, był wyraźnie początkowym prototypem tego stylu.

   

Ford X-100

Konstrukcja tyłu „Mewy” z lampami w kształcie litery V z profilu, posiadającymi poziome odcinki kierunkowskazów, wyraźnie nawiązywała do ówczesnego korporacyjnego stylu koncernu General Motors, który był stosowany w okresie od połowy lat pięćdziesiątych do początku lat sześćdziesiątych w samochodach takich jak Chevrolet (1956-1957), Pontiac (1957), Buick (1955-1958), Holden (1960-1962).  

 

Większość elementów zapożyczonych do projektu Mewy była po prostu charakterystyczna dla „baroku Detroit” tamtych lat.  Packard Patrician, 1955  

 

  Lincoln Capri, 1955 

   Mercury, 1955 

W rezultacie, z zastosowanych w „Mewie” rozwiązań stylistycznych, przypominających – a nawet wtedy odlegle – bezpośrednio charakterystyczne dla produktów Packarda elementy, można wymienić chyba tylko deskę rozdzielczą, z charakterystycznym złotym wykończeniem i schowkiem na rękawiczki pośrodku, natomiast układ jest zupełnie inny, lżejszy wizualnie, przypominający nieco panele Oldsmobile z tych samych lat, a także przednie kierunkowskazy i zderzak z nie mniej charakterystycznymi kłami – typu „pociskami”.

   

Poza tym samochód, choć został stworzony z wyraźnym naciskiem na styl amerykański, jak wszystkie produkty GAZ-a z tamtych lat, nie był jednak ani „kopią stylistyczną”, ani „twórczym rozwinięciem” zagranicznego modelu, nie mówiąc już o tym, że technicznie „Mewa” była dość oryginalna i postępowa jak na swoje czasy (lekka rama w kształcie litery X, całkowicie aluminiowy silnik, 3-biegowa hydromechaniczna skrzynia biegów z przemiennikiem momentu obrotowego itp.) konstrukcji radzieckiej.  

Warto również zauważyć, że nadwozie samochodów Packard z lat modelowych 1955-1956 było zaktualizowaną wersją nadwozia modelu 1951-1954. Zaprojektowane od podstaw nadwozie „Mewy” powstało bez takich ograniczeń, dzięki czemu zyskało bardziej nowoczesne kontury i proporcje. Ciekawe jest również to, że w latach modelowych 1955 i 1956 Packard w ogóle nie oferował limuzyn ani nadwozi z długim rozstawem osi podobnych do Mewy. Wyraźnie widać również pragnienie projektantów GAZ, aby „dopasować” projekt Mewa do linii samochodów GAZ, na co wskazuje charakterystyczne przetłoczenie nad nadkolem tylnego koła, takie jak w Wołdze, oraz nie mniej charakterystyczny wzór tłoczenia na masce, zapożyczony z ZIM-a. Następnie podczas modernizacji Wołga GAZ-21 otrzymała elementy konstrukcyjne przypominające Mewę, na przykład „dwupiętrowe” zderzaki (od 1962 r.)  

 

GAZ 21 WOŁGA

W 1957 roku powstały już dwa działające prototypy; różniły się one od przyszłych seryjnych "Mew" nie tylko zewnętrznie - listwy wokół nadkoli, rama przedniej szyby, tylne światła, przednie światła pozycyjne, kołpaki - ale także pojemność skokowa silnika - 4,9 litra, wobec 5,5 litra. w serialu. Wkrótce zostały zaprezentowane na zamkniętej wystawie w instytucie NAMI.

  Z tych dwóch prototypów wybrano prototyp, w oparciu o który rozpoczęto montaż eksperymentalnej serii pojazdów do państwowych badań odbiorczych. Sądząc po zachowanych fotografiach i dokumentach, można stwierdzić, że wykonano co najmniej 9 kopii różniących się kolorem. Różniły się one nieco od samochodów seryjnych, na przykład dekoracją maski w kształcie mewy i złoconą osłoną chłodnicy.

Pojazdy z serii testowej zostały wysłane na jazdę próbną na dystansie około 21 000 km. W styczniu 1958 roku prototyp o numerze „E-2”, który miał turkusowo-mleczny kolor, został wysłany na wystawę Expo '' 58 do Brukseli w Belgii, gdzie był wystawiany od kwietnia do października tego samego roku i otrzymał Dyplom Grand Prix (wraz z GAZ-21 i GAZ-52). Oficjalna data rozpoczęcia produkcji GAZ-13 „Mewa” to 16 stycznia 1959 r., W rzeczywistości pierwsze samochody miały opuścić zapasy GAZ jesienią 1958 r. Pierwsze wyprodukowane samochody miały szereg drobnych różnice w stosunku do kolejnych, np. inna lokalizacja napisu „Mewa” z tyłu.

   

W ciągu następnych kilku lat „Mewy” były wielokrotnie wystawiane na wystawach motoryzacyjnych i przemysłowych za granicą, m.in. w Brnie, Budapeszcie, Genewie, Nowym Jorku, Lipsku i Meksyku. W Nowym Jorku na sowieckiej wystawie w 1959 roku (na wzór amerykańskiej wystawy w ZSRR z tego samego roku) zaprezentowano jednokolorową „Mewę” (najprawdopodobniej czarną), ale z typowym dla samochodów dwukolorowych wnętrzem (z tapicerką z tkaniny szkarłatnej, która miała „wzór szachownicy”). Przez kilka lat dwukolorowy bordowo-beżowy GAZ 13 „Mewa” był wystawiany na WOGN (Wystawa Osiągnięć Gospodarki Narodowej) w Moskwie w pawilonie „Inżynieria”. Wiele rozwiązań konstrukcyjnych Czajki zostało następnie zastosowanych w konstrukcji modelu klasy średniej Wołga GAZ-24, w szczególności przednie zawieszenie na gumowo-metalowych wahaczach, układ kierowniczy, teleskopowe amortyzatory, samoregulujące się cylindry hamulcowe, podciśnieniowy wzmacniacz hamulca itp.  

W początkowym etapie projektowania tego samochodu przewidywano nawet przejście na osobną ramę, podobną do ramy Mewy.

 

GAZ 24 WOŁGA

W 1961 roku, oprócz podstawowego sedana, opracowano wariant z kabriolet (w innych źródłach - „faeton”), który otrzymał oznaczenie GAZ-13B. Miał składaną markizę z napędem elektrohydraulicznym, nie było obramowań szyb w drzwiach (jak w Subaru) - zamiast nich na samych bocznych oknach były lekkie metalowe obramowania. Po złożeniu markiza mieściła się we wnękach po bokach tylnej kanapy, dzięki czemu mieściły się na niej tylko dwie osoby, a całkowita liczba miejsc została zmniejszona do sześciu. Do dziś w Rosji zachowało się zaledwie około 10 egzemplarzy tej wersji. Ponadto od 1961 roku program produkcyjny obejmował również wersję z nadwoziem limuzyny, która miała przegrodę w kabinie - GAZ-13A. Zachował się tylko jeden egzemplarz.  

Produkcja samochodu do tego czasu osiągnęła 150 sztuk rocznie, a następnie utrzymywała się na mniej więcej tym samym poziomie. W 1962 roku podstawowa modyfikacja GAZ-13 otrzymała niewielką aktualizację techniczną i zewnętrzną, w szczególności pojawił się gaźnik K-114 (zamiast K-113), nowy odbiornik z dodatkową regulacją głośności w lewym podłokietniku tylnej kanapy, nowe koła z prostszymi kołpakami. Siedzenia samochodów zaczęto okrywać suknem używanym do szycia ceremonialnych płaszczy oficerskich w kolorze szarym. Na początku lat 70-tych „Mewa” otrzymała boczne lusterko wsteczne na lewych drzwiach. Pod koniec lat 70-tych, równolegle z wypuszczeniem Czajki GAZ-14 i wzorując się na jej modelu, zmodernizowano wnętrze GAZ-13. Zamiast mosiężnej siatki na desce rozdzielczej pojawiła się folia o „drewnianej” fakturze, sofy i tapicerowane boczki drzwi zaczęto pokrywać tkaniną welurową w kolorach musztardą lub zielonym. Pojawił się nowy odbiornik radiowy - tranzystorowy o zasięgu krótkofalowym. Właśnie taki samochód - jeden z ostatnich wyprodukowanych egzemplarzy - jest eksponowany w muzeum GAZ OJSC. Samochody rodziny GAZ-13 Mewa zostały wycofane z produkcji w kwietniu 1981 roku.

Leonid Breżniew i jego Mewa

 Sam GAZ wyprodukował „Mewę” w następujących modyfikacjach:  

1. GAZ-13 - zdecydowana większość „Mew” miała zamknięte czterodrzwiowe nadwozia z trzema rzędami siedzeń bez wewnętrznej przegrody;  
2. GAZ-13A - na specjalne zamówienia, głównie z Ministerstwa Obrony Narodowej, produkowano samochody z zainstalowaną wewnętrzną przegrodą między przedziałem kierowcy i pasażera;  
3. GAZ-13B - samochody te miały otwarte nadwozie typu "faeton" lub - według innych źródeł - "kabriolet"; miękki dach był podnoszony i opuszczany przez układ elektrohydrauliczny sterowany z siedzenia kierowcy; liczba wyprodukowanych faetonów, według różnych szacunków, wynosi nie więcej niż 20 sztuk

1. GAZ-13S z nadwoziem kombi była produkowana w zakładach RAF w latach 1973-1982, wyprodukowano około 20 sztuk, z czego zachowało się około 12, z których jeden można zobaczyć w Zespole Muzeum UMMC (obwód swierdłowski , Verkhnyaya Pyshma). Samochody miały służyć najwyższej nomenklaturze; aby nie wyróżniały się i nie zwracały na siebie uwagi, były pomalowane na czarno „protokolarnie” i nie miały na zewnątrz żadnych napisów i krzyżyków. W kabinie obok noszy przewidziano dwa miejsca dla personelu – jedno przy głowie, drugie z boku, po prawej stronie (w kierunku jazdy). Koło zapasowe zostało umieszczone we wnęce za lewymi tylnymi fałszywymi drzwiami. Kombi były montowane ręcznie z gotowych sedanów i dlatego wszystkie miały pewne różnice. Dość poważna modyfikacja podstawowego modelu pozwoliła pracownikom fabryki z pełnym prawem zainstalować własne logo na tylnych drzwiach obok napisu „Mewa”. 
2.  Znane są też dwa karawany kombi, wyprodukowane na specjalne zamówienie dla Wietnamu, posiadające tylko dwie boczne szyby w przednich drzwiach i wyposażone w japońskie klimatyzatory utrzymujące temperaturę 16°C.  
3.  Powstało kilka „Mew”, przerobionych na samochody dla ekip filmowych. Odcięto w nich dach za fotelem kierowcy, a w kabinie i przed przednim zderzakiem zamontowano podesty na sprzęt filmowy. W Mosfilm działały dwie takie maszyny.  
   
4.  Istnieje również kilka faetonów paradnych „konwersji” opartych na „Mewie”. Na przykład przywódcy NRD - Walter Ulbricht, później Erich Honecker używali przedniej "Mewy" z wysoką poręczą wokół kabiny. Dwa takie bryczki paradne, przerobione ze zwykłych sedanów GAZ-13, są obecnie używane w Tadżykistanie.
5. Dosyć niezwykłą wersją tego luksusowego samochodu jest drezyna kolejowa. Można ją zobaczyć na Węgrzech w muzeum MAV.  
6. Na początku wypuszczania modelu, kiedy samochody poprzedniej generacji były jeszcze w eksploatacji, nastąpiły przeróbki „Mewy” z elementami z karoserii ZIM - tak zwany „wół piżmowy” lub „oslobyk”. Budowano je w wojskowych zakładach remontowych na zlecenie niektórych działaczy nomenklatury, którym ze względu na stopień nie przysługiwała „Mewa”. Istnieją niepotwierdzone informacje o dwóch specjalnych modyfikacjach sedana - pojeździe łączności i eskorty, który miał specjalne wyposażenie łączności marki Rosa, oraz pojeździe pchającym („taran” ze wzmocnionym przodem, idący przed kolumną rządową).  
7. Co najmniej dwa samochody GAZ-13 miały dwudrzwiowe nadwozie typu typu coupe. W rzeczywistości były to przedwojenne mercedesy 320 z silnikiem GAZ-51 i panelami nadwozia Mewa. Poszukuję zdjęć tego samochodu.
   

  

Mewami jeździli politycy, prawosławni duchowni, dyktatorzy a nawet Papierz Jan Paweł II podczas wizyty w Polsce w 1979 roku. 

  

   

Papierz Jan Paweł II wsiada do Gaz-a 13 Mewa - 1979 rok.

  

Gaz 13 Mewa Karawan dla Wietnamu.

  

GAZ 13 MEWA CABRIO

DANE:

1. Время выпуска: 1959-1977 гг. 
2. Двигатель: ГАЗ-13, V-образный, карбюраторный, четырехтактный, восьмицилиндровый, верхнеклапанный 
3. Объем двигателя: 5.52 л 
4. Степень сжатия: 8.5 
5. Максимальная мощность: 195 л.с. 
6. Коробка передач: трехступенчатая 
7. Главная передача одинарная, гипоидная 
8. Рулевой механизм глобоидный червяк и двухгребеневый ролик 
9. Максимальная скорость: 160 км/ч 
10. Расход топлива по трассе: 15 л/100км 
11. длина 5600 мм
12. ширина  2000 мм
13. высота   1620 мм 
14. Число мест 7 
15. Масса в снаряженном состоянии 2100 кг 
16. Полный вес 2625 кг 
17. База 3250 мм 
18. Минимальный дорожный просвет 180 мм 
19. Размер шин 8,20-15

  

GAZ 13 MEWA CABRIO

GAZ 13 MEWA DREZYNA

GAZ 13 Mewa przez wszystkie lata produkcji podlegał stałej modernizacji. Poniżej jedna z ostatnich prób zmiany stylizacji Mewy. Wyprodukowano ich około dziesięciu sztuk.


W 1977 roku na ulice Moskwy i innych radzieckich miast wyjechał kolejny luksusowy radziecki samochód. Był następcą modelu GAZ 13 Mewa. Nosił miano GAZ 14 Mewa. O nim już niedługo na łamach Męskiego Bigosu.

 

GAZ 14 Mewa 1977 - 1988.

JEŚLI POSZUKUJECIE INFORMACJI O KONKRETNYM MODELU SAMOCHODU ZAPRASZAM DO BIBLIOTEKI MĘSKIEGO BIGOSU. SĄ TAM LINKI DO WSZYSTKICH OPUBLIKOWANYCH FELIETONÓW A TAKŻE INFO O PLANOWANYCH W NAJBLIŻSZEJ PRZYSZŁOŚCI. JEŚLI NIE ZNALEŹLIŚCIE INTERESUJĄCEGO WAS MODELU TO PROSZĘ NAPISZCIE DO MNIE A JA POSTARAM SIĘ SPEŁNIĆ WASZE ŻYCZENIE. W BIBLIOTECE ZNAJDZIECIE TEŻ LINKI O TEMATYCE INNEJ NIŻ MOTORYZACJA. ZDROWIE, PODRÓŻE, DOBRA KUCHNIA TO TYLKO KILKA Z NICH. ZAPRASZAM

https://meskibigos.blogspot.com/2022/05/biblioteka-meskiego-bigosu.html 

 

 

 Jęśli podobał się Wam ten felieton to zapraszam Was obserwacji Męskiego Bigosu, śledzenia go na Instagramie, Twitterze, Facebooku.  Będzie mi bardzo miło gościć Was w gronie znajomych i obserwujących. Proszę też o udostępnianie moich felietonów swoim znajomym i przyjaciołom. 

BIBLIOGRAFIA

• https://ru.wikipedia.org/wiki/%D0%93%D0%90%D0%97-14 
• https://pl.wikipedia.org/wiki/GAZ-13_Czajka 
• https://ru.wikipedia.org/wiki/%D0%93%D0%90%D0%97-13
• https://ru.wikipedia.org/wiki/%D0%A7%D0%B0%D0%B9%D0%BA%D0%B0_(%D0%B0%D0%B2%D1%82%D0%BE%D0%BC%D0%BE%D0%B1%D0%B8%D0%BB%D1%8C) 
• http://auto-lib.ru/?p=60 
• http://www.ak34.ru/events/article-GAZ-13C-Chayka-(24-07-2009)---AK34.RU.html 
• http://www.lomakovka.ru/GAZ-13-Chaika.html