Morris Minor został po raz pierwszy zaprezentowany w 1948 roku podczas Earls Court Motor Show w Londynie.
Trwa II Wojna Światowa. Niemiecka Luftwaffe bombarduje brytyjskie miasta. Wyspy Jersey, Guernsey są okupowane przez Niemców. Armia Jego Królewskiej Mości potajemnie wzmacnia swoje siły. Przygotowuje się na ewentualną hitlerowską inwazję. Przemysł w 90 procentach jest przestawiony na produkcję wojenną. Jedynie 10 % to produkcja niezbędna dla zaspokojenia absolutnie niezbędnych potrzeb ludności. Większość produktów normalnie dostępnych w sklepach po prostu nie istnieje. Przykładem niech będzie papier toaletowy którego nie produkowano. Podobnie było z innymi produktami a ich listę można by układać godzinami. Cały wysiłek gospodarki skierowany był na potrzeby wojenne. Wszelkie paliwa są reglamentowane a ich przydział jest raczej symboliczny. Wprowadzony zostaje zakaz jakichkolwiek prac badawczo konstrukcyjnych nad produktami o przeznaczeniu, stricte, cywilnym. Jednak, pomimo zakazu prac nad samochodami cywilnymi wydanym przez brytyjskie ministerstwo transportu w październiku 1940 roku, w wielu firmach potajemnie prowadzi się takie próby. Często robi się to pod płaszczykiem celów militarnych. Wiadomo - wojna nie będzie trwać wiecznie a ten kto, po jej zakończeniu, wejdzie na rynek z nowymi produktami będzie wygrany.
Tak było też w Morris Motor Company. Prace nad przyszłym Morrisem Minor rozpoczęły się w latach 40-tych XX w.
Ówczesny dyrektor Miles Thomas (1897–1980) dostrzegał tą szansę dla firmy i uważał za konieczne opracowanie modelu, który mógłby być produkowany po wojnie. W 1941 roku uruchomił tajny program o kryptonimie Mosquito. Jego nazwa miała zmylić ewentualnych kontrolerów. Tak bowiem nazywał się jeden z modeli samolotów alianckich co miało sugerować że prace dotyczą właśnie tego samolotu. Jego celem były projekty trzech pojazdów osobowych różnej wielkości. Małego, średniego i dużego samochodu osobowego.
Ten
felieton napisałem na prośbę Pawła. Zawsze staram się spełniać Wasze
prośby. Już wiele takich postów mogliście przeczytać i mam nadzieję że ich
treść Was zadowala. Może trochę to trwa ale sami wiecie jak trudne
czasami bywa zdobywanie prawdziwych informacji. Internet, niestety,
pełen jest wszelakiego śmiecia które tylko dezinformuje czytelników.
Dziś
felieton o angielskim samochodzie Morris Minor z 1953 roku. Jest to
lekkie odstępstwo od tematycznej linii Męskiego Bigosu ale czego nie
robi się dla czytelników. Usprawiedliwieniem będzie również to że w
latach 50-tych, niewielka ilość tych samochodów trafiła na polski rynek.
Pojawiały się także jako tzw. marynarski import.
Głównym projektantem w programie był Alec Issignis. Późniejszy konstruktor i twórca słynnego na całym świecie Austina/Morrisa Mini. Niedługo postaram się Wam o nim napisać gdyż postać to barwna i ciekawa.
I tak w 1943 roku, po zniesieniu zakazu prac nad pojazdami cywilnymi, na podstawie projektów Issigonisa zbudowano pierwszy prototyp EX/SX/86. 
Issigonisowi przydzielono wówczas do pomocy niewielki zespół pracowników, do którego należeli m.in.Jack Daniels (1912–2004) i Reginald Job oraz grupa mechaników. Prace kontynuowano w ścisłej tajemnicy.
W latach 1943–1947 wybudowano w sumie osiem prototypów, z których wiele Issigonis testował osobiście.
Prowadzono szereg prac i testów porównawczych z innymi podobnymi konstrukcjami. Przestudiowano rozwiązania techniczne zastosowane w różnych ówczesnych modelach. Były to Fiat Topolino 
Citroen Traction Avant
i Steyr.
Issigonis wybrał najlepsze jego zdaniem elementy techniczne, i połączył je w swoim nowym projekcie. Zastosował lekkie nadwozie, silnik zamontowany z przodu, niezależne zawieszenie i nowoczesny układ kierowniczy. Projektując nadwozie inspirował się bardzo samochodami zza oceanu.
Po wojnie, już w 1945 roku fabryka wznowiła produkcję starego modelu Eight. Prace w ramach programu Mosquito przyspieszono, tak by zaprezentować nowy model już w 1947 roku. I tu zdarzyła się sprawa niezwykła. O programie dowiedział się właściciel Morris Motor William Richard Morris. Projekt był tak utajniony że nawet on o nim nie wiedział. Nowy model zupełnie się mu nie spodobał. Nie widział potrzeby wprowadzania na rynek nowego samochodu wobec bardzo dobrze sprzedających się modeli Morris Eight. 
Po wielu namowach w końcu jednak dał się przekonać i w listopadzie 1947 roku skierował dwu-drzwiowe modele sedan i tourer. Wymusił jednak zmiany w ich wnętrzach. Dyrektor Miles Thomas opuścił firmę, a nowy dyrektor Riginald Hanks zaaprobował nazwę zasugerowaną przez Morrisa – Morris Minor.
W 1952 roku Morris Minor został zasadniczo przeprojektowany po fuzji Nuffield Organization (spółki macierzystej Morrisa) z Austin Motor Company w celu utworzenia British Motor Corporation. W ramach programu racjonalizacji mającego na celu ograniczenie produkcji duplikatów komponentów do podobnych pojazdów, układ napędowy Minor został całkowicie zastąpiony silnikiem, skrzynią biegów, wałem napędowym, mechanizmem różnicowym i obudową osi pochodzący z Austina.
Otrzymał bardziej nowoczesny, zaprojektowany przez Austina, górnozaworowy silnik serii A o pojemności 803 cm3 (49,0 cala sześciennego), który został zaprojektowany dla głównego rywala Minora, Austina A30, był mniejszy we wszystkich wymiarach, ale mimo to zapewniał zauważalną poprawę wydajności w porównaniu z wcześniejszymi silnikami.
Prędkość maksymalna wzrosła do 101 km/h. Zużycie paliwa również wzrosło do 36 mil na galon imperialny (7,8 l/100 km; 30 mpg-US).
Wersja kombi została wprowadzona w 1952 roku, znana jako Traveler (tradycja nazewnictwa nieruchomości Morrisa, widoczna również w Mini). 
Model w stylu Woodland czyli Traveller posiadał zewnętrzną ramę z jesionu strukturalnego (drewna) tylnego nadwozia, z dwoma tylnymi drzwiami odchylanymi na boki. Rama była raczej lakierowana niż malowana, co było bardzo widoczną cechą stylu nadwozia. Był on budowany obok modelu sedan w Cowley bez ich tylnych nadwozi. W połowie ukończone samochody zostały następnie wysłane do fabryki MG w Abingdon, gdzie drewniane nadwozia (zbudowane w Coventry) miały zostać dopasowane do podwozia. 
Tam też przeprowadzano ostateczny montaż. Wynikało to z faktu, że główne linie produkcyjne Cowley nie były już w pełni wyposażone do obsługi pojazdów z zabudową na ramie, takich jak Traveller, podczas gdy linie MG (Morris Garrage) nadal obsługiwały tego rodzaju samochody i miały doświadczenie w pracy z nadwoziami o drewnianej ramie. 
Modele komercyjne, sprzedawane jako Morris Quarter Ton Van i Pick-up, zostały wprowadzone do produkcji w maju 1953 roku. Tylne nadwozia wersji van były w całości wykonane ze stali. Kontynuowano również warianty czteromiejscowego kabrioletu i sedana.
W październiku 1954 r. samochód przeszedł face lifting. Przód i styl wnętrza Minora został lekko zmieniony. Dodano poziomą osłonę chłodnicy i nową deskę rozdzielczą z centralnym prędkościomierzem. Do końca roku zamontowano również większe tylne światła. 
Alec Issigonis opuścił BMC dla Alvisa w 1952 roku. Powrócił jednak w 1955 roku, do zespółu projektowego w Cowley kierowanego przez Sida Goble'a i podjął się aktualizacji projektu. Zmiany te zostały pokazane na London Motor Show pod koniec października 1954 roku. 
Magazyn Motor przetestował czterodrzwiową limuzynę w 1952 roku. Odnotował maksymalną prędkość 62 mil na godzinę (100 km/h) i przyspieszenie od 0 do 50 mil na godzinę (80 km/h) w 28,6 sekund. Zarejestrowano zużycie paliwa na poziomie 39,3 mil na galon imperialny (7,19 l/100 km; 32,7 mpg-US). 
Samochód testowy kosztował 631 funtów z podatkami.
Czterocylindrowy rzędowy silnik serii A o pojemności 803 cm3 stosowany w serii II wytwarzał moc 30 KM (22 kW) przy 4800 obr./min i moment obrotowy 40 ft⋅lb (54 N⋅m) przy 2400 obr./min
Do zakończenia produkcji w 1956 roku zbudowano 269 838 egzemplarzy Serii II. 
Samochód był produkowany przez ponad 20 lat (1948–1971) i jako pierwszy produkcji brytyjskiej sprzedany został w ponad 1 milionie egzemplarzy. Cieszył się ogromną popularnością. Był bardzo lubiany przez amerykańskich żołnierzy stacjonujących na wyspach brytyjskich.
Był też eksportowany do wielu krajów. Do dziś można go spotkać na drogach Indii, Pakistanu, Bangladeszu, Sri Lanki. 
W 1957 roku uruchomiono produkcję siostrzanego modelu Morrisa Minora czyli minimalnie większego Morrisa Oxford w Indiach pod marką Hindustan Ambassador i od tego czasu, wielokrotnie modernizowany, jest nieprzerwanie produkowany w fabryce Hindustan Motors w Uttarpara w stanie Bengal Zachodni w Indiach. Samochód ten jest uznawany w Indiach za pojazd kultowy. Bardzo często można go spotkać w roli kultowej taksówki lub samochodu wiozącego nowożeńców.
Jeżeli podobają się Wam moje felietony i czekacie na następne to zawsze możecie postawić mi kawę.
buycoffee.to/meskibigos
Podobno w latach 1956 - 1960 została do Polski sprowadzona niewielka ilość tych samochodów jako pojazdy przydzielane wybitnym górnikom. Podobnie jak w przypadku Simki Aronde o której niedawno pisałem. Ile w tym prawdy? Nie wiem. Liczę na Waszą pomoc.
BIBLIOGRAFIA
https://www.newsnow.co.uk/classifieds/cars-vans-for-sale/1953-model--morris-minor
https://www.ebay.co.uk/b/Morris-Minor-Classic-Cars/31361/bn_77672245
JEŚLI
POSZUKUJECIE INFORMACJI O KONKRETNYM MODELU SAMOCHODU ZAPRASZAM DO
BIBLIOTEKI MĘSKIEGO BIGOSU. SĄ TAM LINKI DO WSZYSTKICH OPUBLIKOWANYCH
FELIETONÓW A TAKŻE INFO O PLANOWANYCH W NAJBLIŻSZEJ PRZYSZŁOŚCI. JEŚLI
NIE ZNALEŹLIŚCIE INTERESUJĄCEGO WAS MODELU TO PROSZĘ NAPISZCIE DO MNIE A
JA POSTARAM SIĘ SPEŁNIĆ WASZE ŻYCZENIE. W BIBLIOTECE ZNAJDZIECIE TEŻ
LINKI O TEMATYCE INNEJ NIŻ MOTORYZACJA. ZDROWIE, PODRÓŻE, DOBRA KUCHNIA
TO TYLKO KILKA Z NICH. ZAPRASZAM
https://meskibigos.blogspot.com/2022/05/biblioteka-meskiego-bigosu.html
Szanowni czytelnicy.
Wiele moich postów nie jest promowanych na Facebooku. Zainteresowanych zachęcam do poszukiwania interesujących ich tematów tu https://meskibigos.blogspot.com/
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz