Na początku lipca 1945 roku oddziały Armii Czerwonej wkroczyły do Turyngii, towarzyszyły im grupy operacyjne, których zadaniem było wytypowanie obiektów przemysłowych przeznaczonych do wywózki do ZSRR. Taki los spotkał m.in. fabrykę Opla w Brandenburgu i większość sprzętu z saksońskich zakładów koncernu Auto Union.
Najpierw był KIM 10
W grudniu 1930 r. dekretem Wszechzwiązkowego Stowarzyszenia Samochodowego i Traktorowego Moskiewska Państwowa Montażownia Samochodowa nr 2 została przemianowana na „Państwowy Zakład Samochodowy im. KIM”.
W 1933 roku zakład staje się oddziałem GAZ i przechodzi do montażu pojazdów GAZ-A i GAZ-AA. W 1939 roku zakład stał się samodzielną częścią Glavavtopromu i otrzymał nazwę „Moskiewski Zakład Samochodowy im. KIM”.
W zakładzie utworzono dział projektowy, kierowany przez specjalistę NATI (NAMI) A.N. Ostrovtseva, w którym rozpoczęto projektowanie subkompaktowego samochodu marki KIM-10 (w dwóch wersjach - sedan KIM-10-50 i KIM -10-51 faeton), ponadto zgodnie z dekretem Rady Gospodarczej przy Radzie Komisarzy Ludowych ZSRR z dnia 5 marca 1939 r. za podstawę przyjęto brytyjski model Ford Prefect.
Samochód został zaprezentowany Stalinowi.
25 października 1940 zakład zaprezentował zmodyfikowane samochody
KIM-10-50 (nadwozie sedan) i KIM-10-51 (nadwozie kabriolet). Główną
zmianą było przeniesienie
reflektorów wolno stojących na przednich błotnikach (jak w Fordzie) na
boki poszerzonej maski silnika, jak w Oplu Kadecie. Zlikwidowano
boczne stopnie i chromowane listwy oraz zastosowano jednolitą tylną
szybę zamiast dzielonej.
Od listopada 1940 prowadzona była produkcja tych samochodów, przerwana w lipcu 1941r. W tym czasie zbudowano 378 samochodów (w tym 13 w 1940 roku i 365 w 1941 roku, przy tym ostatnie 53 już w lipcu 1941). W tym było nie więcej, niż 10 kabrioletów.
Obecnie ocalałe samochody KIM 10 mają w Rosji status bardzo cennych zabytków.
W 1975 roku Poczta ZSRR wydała znaczek pocztowy przedstawiający samochód KIM-10.
KIM 10-52
O tym samochodzie będzie oddzielny post.
Na początku lipca 1945 roku oddziały Armii Czerwonej wkroczyły do Turyngii, towarzyszyły im grupy operacyjne, których zadaniem było wytypowanie obiektów przemysłowych przeznaczonych do wywózki do ZSRR. Taki los spotkał m.in. fabrykę Opla w Brandenburgu i większość sprzętu z saksońskich zakładów koncernu Auto Union.
Pierwszy egzemplarz modelu 400-420 zjechał z taśmy produkcyjnej moskiewskich zakładów4 grudnia 1946 roku.. Konstrukcyjnie i z wyglądu nadwozia był dokładną bezlicencyjną kopią Opla Kadetta K38,
OPEL KADETT K38
Wybrano jego mniej popularną czterodrzwiową odmianę. Wybór czterodrzwiowego Kadetta jako pierwowzoru radzieckiego popularnego samochodu został dokonany osobiście przez samego STALINA, na pokazie samochodów 19 czerwca 1945.
Produkcja i warianty
Podstawowym modelem nadwozia był czterodrzwiowy sedan 400-420, produkowany od grudnia 1946 do 1954, w ilości ok. 114 000 sztuk.
Od 1954 do 1956 produkowany był sedan 401-420 z mocniejszym silnikiem, lecz zewnętrznie samochody te się nie różniły. Łącznie wyprodukowano 216 606 sedanów.
Drugim modelem nadwozia był kabriolet 400-420A, produkowany w latach 1949-1952 (17 742 sztuk). Jedyną przyczyną powstania tego wariantu, mniej praktycznego w warunkach klimatycznych ZSRR, były ograniczone moce produkcyjne kombinatu Zaporożstal, który był jedynym dostawcą odpowiednio dużych płatów blachy na dachy samochodu. Miał on dla usztywnienia nadwozia stałe ramy nad oknami bocznych drzwi, a pomiędzy nimi wstawiano wygięte pałąki, na których opierał się rozłożony brezentowy dach.
Trzecim wytwarzanym modelem nadwozia był trzydrzwiowy furgon 422 z drewniano-stalowym nadwoziem, produkowany od 1948 do 1956 roku.
Czwarty wariant to opracowane jeszcze u Opla także pięciodrzwiowe kombi 400-421, z drewniano-stalowym nadwoziem typu Woodland - 2562 sztuki.
Specjalnym wariantem, budowanym na potrzeby wojska, był Moskwicz z nadwoziem furgonowym i zabudowanym w tylnej części nadwozia agregatem startowym dla silników lotniczych APA-7, do którego dostęp był zapewniony pod podnoszonymi panelami bocznymi i tylnym. Przednia część wraz z drzwiami stalowej konstrukcji pochodziła z modelu osobowego.
Eksploatacja i eksport
Moskwicz 400 był przewidziany jako tani i popularny samochód, dostępny po raz pierwszy w ZSRR w normalnej sprzedaży dla ludności. Jego cena wynosiła 9000 Rb. Pobieda GAZ M20 kosztowała w tym czasie 16000 Rb. Średnia pensja w ZSRR to wtedy 700-900 rubli. Oprócz użytkowników prywatnych, liczne Moskwicze wykorzystywano jako samochody służbowe w różnych instytucjach i organizacjach, w tym w milicji.
Samochody te także eksportowano od 1948 roku, m.in. do Finlandii, Polski, Węgier, Albanii oraz Chin.
Dalsze prototypy
1947r
Próbą rozwoju samochodu był model Moskwicz 401-424E z 1949 roku,
z nowocześniejszym nadwoziem, lecz zbudowano tylko partię próbną. Jego odmianą z nowszym silnikiem o mocy 33 KM był Moskwicz 403E-424E
Dane techniczne
Dane modelu 400-420 (różnice dla 401-420)
- Nadwozie: samonośne, stalowe, 4-drzwiowe, 4-miejscowe
- Długość/szerokość/wysokość: 3855 / 1400 / 1555 mm
- Rozstaw osi: 2340 mm
- Rozstaw kół przednich/tylnych: 1105 / 1170 mm
- Szerokość kanapy z przodu/tyłu: 1060 / 920 mm
- Masa własna: 855 kg
- Masa całkowita: 1155 kg (4 pasażerów)
- Prześwit pod osiami: 200 mm
- Silnik: M-400 (M-401) - , 4-cylindrowy dolnozaworowy, chłodzony cieczą, umieszczony podłużnie z przodu, napędzający koła tylne
- Pojemność skokowa: 1074 cm³
- Średnica cylindra x skok tłoka: 67,5 x 75 mm
- Moc maksymalna: 23 KM przy 3600 obr/min (26 KM przy 4000 obr/min)
- Stopień sprężania: 5,8:1 (6,2:1)
- Maksymalny moment obrotowy: 55 Nm przy 2000 obr/min (58 Nm przy 2200 obr/min)
- Skrzynia przekładniowa mechaniczna 3-biegowa, niezsynchronizowana z dźwignią w podłodze (od 1951: zsynchronizowane biegi II-III, z dźwignią na kolumnie kierownicy)
- Pojemność zbiornika paliwa: 31 l
- Prędkość maksymalna: 90km/h
- Zużycie paliwa: 8 l/100 km przy 30-50 km/h
- Przyspieszenie 0-80 km/h: 55 s
Szanowni czytelnicy.Jeżeli interesuje was szczególnie jakiś model samochodu, historia konkretnej firmy motoryzacyjnej, proszę napiszcie mi o tym w komentarzach. Ja postaram się przeszukać własne zbiory oraz zbiory współpracujących ze mną przyjaciół. Przygotuję wtedy posta w którym spróbuję zaspokoić waszą ciekawość.Polecam też inne nasze posty: Znajdziecie tu teksty o zdrowiu, historii motoryzacji, podróżach i ciekawych miejscach a także rzeczach smacznych.https://meskibigos.blogspot.com/2021/06/auto-story-zubr-a80.html https://meskibigos.blogspot.com/2021/06/auto-story-praga-s5t.htmlhttp://podroze-totutotam.blogspot.com/2016/12/cystersi-historia.html
Witam, bardzo interesuje mnie historia Jugosłowiańskiej fabryki Volkswagena ( Sarajewo ) w skrócie TAS
OdpowiedzUsuńPozdrawiam
OK Zamówienie przyjęte.
UsuńDziękuję, pozdrawiam :)
Usuńhttps://meskibigos.blogspot.com/2021/07/tas-jugosowianski-volkswagen.html
UsuńZaklady w Brandenburgu produkowaly wylacznie ciezarowki Opel Blitz,z Kadetem nie mialy nic wspoknego.
OdpowiedzUsuńMasz rację. Ja nie napisałem że tam produkowano Kadetta. Napisałem że Rosjanie je splądrowali. Dzięki za komentarz.
OdpowiedzUsuń