fot. https://pl.wikipedia.org/wiki/Jensen_541R
Gdy czytamy o samochodzie marki Jensen, przed oczami staje nam słynny Jensen Interceptor. Pierwszy seryjny samochód klasy GT z napędem na 4 koła i układem ABS. Gdy jednak lepiej zgłębimy historię tej marki to okaże się ona niezwykle bogata i interesująca.
Jensen Motors Ltd. — brytyjska firma, producent samochodów samochodów sportowych w okresie od 1934 do 1976 roku.
W 1927 roku bracia Richard i Alan Jensen pragnęli mieć samochody trochę inne niż te które oferowali ówcześni producenci. Zbudowali więc sobie,na własny użytek, swoje pierwsze sportowe nadwozie. Podwozie pochodziło z Austina 7.
Następnie, począwszy od 1929 r., pojawiła się seria podobnych nadwozi dla standardowego Avona, nazwanych na cześć nadwozi New Avon w Warwick. Podjęli też współpracę z dealerem Wolseley Patrick Motors z Birmingham w 1930 roku, ale trwała ona tylko rok. W tym czasie powstał Patrick-Jensen, samochód sportowy oparty na podwoziu Wolseley Hornet.
Kolejną konstrukcją był Jensen-Ford V8 Shooting Brake (ok. 1936)
W 1936 roku bracia przejęli firmę produkującą nadwozie W.J. Smiths & Sons po swoim zmarłym pracodawcy i przemianowali ją na Jensen Motors.
Pierwszym projektem był ponownie sportowy tourer na standardowym podwoziu Avon.
Projekt spodobał się osobom odpowiedzialnym w Standard Mobile, więc pojawiło się więcej kopii. Wykorzystano także inne podwozia, takie jak Wolseley Hornet czy amerykański Ford V8. Wczesny projekt podwozia Forda był projektem jednorazowym dla aktora Clarka Gable’a, z którego w 1936 roku na zlecenie Edsela Forda wywodzi się kilka samochodów Jensen-Ford.
Clarka Gable
W latach poprzedzających II wojnę światową Jensen budował w małych seriach sportowe, przeważnie otwarte nadwozia do kilku popularnych modeli: Morris Minor, Eight, Ten and Twelve, Wolseley Fourteen oraz dla Forda, oprócz wspomnianego V8, także dla Osiem i dziesięć.
Jensen nie stronił też od budowy nadwozi dla ciężarówek.
JNSN LKW-Karosserie von Jensen
W tamtym czasie Jensen był jednym z odnoszących największe sukcesy konstruktorów nadwozi w Wielkiej Brytanii. Do jego konkurentów zaliczały się Maltby's oraz Thrupp & Maberly, choć ten ostatni był powiązany z grupą Rootes. Produkcje jednorazowe odbywały się na podwoziach Delage i Star. Jensen zbudował także nadwozie monoposto do samochodu wyścigowego opartego na MG C-Type dla kierowcy wyścigowego Ronalda T. „Ronniego” Hortona.
W tym czasie Jensen stworzył także serię zabudów do samochodów ciężarowych i autobusów. Nawet po drugiej wojnie światowej nadal budowano seryjne nadwozia dla firm trzecich, takie jak niektóre 12-konne kombi Lea-Francis „Woodie”,
Austin A40 Sports (jako mniejszy model siostrzany technicznie identycznego coupé Jensen Interceptor)
Austin A40 Sports
oraz karoserie dla Austin-Healey 3000.
Jeżeli podobają się Wam moje felietony i czekacie na następne to zawsze możecie postawić mi kawę.
Pragnę tu serdecznie podziękować wszystkim którzy wsparli moją twórczość i postawili mi wirtualną kawę. Pozwoli mi tworzyć jeszcze ciekawsze felietony o motoryzacji.
W 1966 roku C-V8 został zastąpiony modelem, który ponownie nazwano Jensen Interceptor. Projekt wyszedł od włoskiej firmy Carrozzeria Touring, korpusy, które teraz znów wykonano ze stali, początkowo również wykonywał we Włoszech, przez Vignale, a później przez samego Jensena. Silnik był początkowo tym samym 6,3-litrowym silnikiem Chryslera, co w C-V8.
Od końca 1971 roku zaczęto montować ostatecznie silniki o pojemności skokowej 7,2 litra. Jensena FF został również wprowadzony w 1966 roku. Samochód był techniczną sensacją: był to pierwszy pojazd ze standardowym napędem na wszystkie koła firmy Ferguson Research (premierą był także ABS firmy Dunlop, który po raz pierwszy został tu zastosowany w standardzie) - FF oznaczało Ferguson Formula - a do tego pierwszy na świecie seryjnie produkowany samochód osobowy z taką koncepcją napędu. Ta rewolucja techniczna nie przyniosła firmie Jensen dużych wyników sprzedaży (zbudowano tylko około 320 sztuk), ponieważ produkowano wyłącznie samochody z kierownicą po prawej stronie, w związku z czym w 1971 roku ponownie wstrzymano produkcję modelu FF. Jednakże produkcja Interceptora była kontynuowana i wyprodukowano około 7000 sztuk, w całości ręcznie.
Nowym topowym modelem był Jensen SP (SP oznacza „Six Pack”), którego silnik z trzema podwójnymi gaźnikami wytwarzał moc 385 KM. Jednakże w latach 1971-1973 sprzedano ogółem jedynie 232 pojazdy tego modelu, ponieważ silnik nie spełniał ograniczeń emisji wprowadzonych od tego czasu na ważnym rynku amerykańskim.
JENSEN SP
Era Qvale Jensen-Healey (od 1972) Prototyp Jensen P66 z Chryslerem V8 z 1966 roku W kwietniu 1970 roku do Jensen Motors dołączył Amerykanin Kjell Qvale. Jako importer wysokiej klasy samochodów, firma Qvale była zainteresowana zamiennikiem tego sportowego samochodu po zakończeniu produkcji Austina-Healeya 3000, którego nadwozie, jak wspomniano, wyprodukowała firma Jensen. Zaprezentowany w tym celu prototyp P66 nie był jednak dalej rozwijany. Podczas gdy produkcja Interceptora była kontynuowana bez zmian, inżynierowie współpracowali z Donaldem Mitchellem Healeyem nad opracowaniem dwumiejscowego roadstera napędzanego 2-litrowym czterocylindrowym silnikiem Lotus. Jensen-Healey był produkowany od 1972 do 1976 roku w liczbie nieco ponad 10 000 sztuk. Szczególnie pojazdy pierwszej serii musiały borykać się z brakami jakościowymi, które wynikały również z nieodpowiednich testów silnika, który został później zastosowany w Lotusie Esprit.
Jensen Interceptor III Cabrio (1974) Wprowadzenie otwartego kabrioletu Jensen Interceptor w 1974 roku również wywodzi się z wpływu Qvale'a. Wyposażenie i konstrukcja zostały dostosowane do rynku amerykańskiego, na którym sprzedano ponad dwie trzecie z 500 pojazdów wyprodukowanych do 1976 roku. Droższy i jeszcze bardziej luksusowy niż sedan, kabriolet był samochodem bogatych i pięknych.
Wśród klientów znalazło się wiele gwiazd, w tym Frank Sinatra i Winthrop Paul Rockefeller. Pod koniec 1975 roku seria modeli Interceptor została uzupełniona o „Interceptor Coupé”. Jednakże wyprodukowano jedynie 47 pojazdów dwudrzwiowego notchbacka opracowanego na bazie kabrioletu. Brak sukcesu Jensena-Healeya, który miał być modelem masowym, w połączeniu z kryzysem naftowym doprowadził do trudności finansowych, które doprowadziły do ogłoszenia upadłości w 1975 r., ale początkowo firma była kontynuowana.
JENSEN 541
JENSEN 541 BUCANEER
Szanowni czytelnicy.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz